Schuiringa stelde vast dat er met huidige en nieuwe bouwplannen nu al een tekort is van zo’n 5 miljoen euro op die grondexploitatie. ‘Laten we voorzichtig zijn en kijken naar andere invullingen om meer grond te kunnen verkopen en meer huizen op te zetten zodat we minder negatief uitkomen.’
GroenLinks fractievoorzitter Zegel liet die boodschap niet ongemerkt passeren: ‘Ik hoor zorgen over de negatieve grondexploitatie. Maar er is op dit moment op Texel geen betaalbare woning te vinden, wachtlijsten voor huurwoningen zijn meer dan zes jaar, en een huis van ruim drie ton wordt tegenwoordig aangeprezen als een starterswoning. Dit kan niet waar zijn. Het is dus dringend nodig met gemeenschapsgeld te investeren in Texelaars die nu geen huis kunnen krijgen, in onze jongeren, in mensen die een eigen plek willen. Sterker nog, als er locaties zijn waar we op korte termijn betaalbare woningen kunnen bouwen dan horen we dat graag en dan accepteren we ook daar een negatieve grondexploitatie.’
Schuiringa speelde vervolgens de kaart van een lang zittend (ex-) raadslid dat het allemaal wel weet. ‘Ik loop al een tijdje mee, en we hebben altijd positieve grondexploitaties gehad. Als je een beetje nuchter verstand hebt van bouwen, dan kun je best een grondexploitatie krijgen die neutraal is. Punt is alleen, daar moet je goed over nadenken, je boerenverstand gebruiken. Dus niet vijf miljoen gemeenschapsgeld bijleggen, maar de zaak nuchter bekijken en dan kan het best richting nul.’
Zegel liet zich er niet door imponeren: ‘U zegt: altijd een positieve grondexploitatie gehad. Dat kan best kloppen, maar wat is het resultaat? De wachtlijsten zijn nog nooit zo lang geweest, mensen kunnen geen enkel betaalbaar huis meer krijgen. Op die manier wil ik het hebben van een positieve grondexploitatie helemaal nooit weer, ik investeer dan liever in de gemeenschap.’
Vervolgens mengde PvdA-raadslid Eric Hercules zich in de discussie: ‘Ik neem het een beetje op voor de VVD, want die stemde destijds in met een veel lagere grondopbrengst bij de Tuunen en onderschreef daarmee het belang van meer sociale woningen. Tegelijk sta ik aan de kant van GroenLinks: een eenmalige opbrengst van een positieve grondexploitatie raak je ook in een keer kwijt. Terwijl het bouwen van huizen een enorme matschappelijke investering is die veertig, honderd jaar rendeert, ook voor de gemeentekas via de onroerend zaakbelasting. Ik denk dat de soep aan beide kanten niet zo heet hoeft te worden gegeten en dat u best wel tot elkaar kunt komen.’